ایمپلنت دندان: انواع و عوارض آن

خوشبختانه امروزه ایمپلنت دندان، روبرو شدن با  مشکلات بی‌دندانی را بسیار آسان کرده است. از دست دادن یک یا چند دندان، مشکلی است که برای بسیاری از انسان‌ها سخت و حتی غیرقابل تحمل است، اما به دلایل متعدد احتمال روبرو شدن با عارضه‌ی بی‌دندانی وجود دارد. مشکلی که تا چندی پیش راهی جز استفاده از دندان‌های مصنوعی نداشت. این دندان‌ها به دلیل شکل ظاهری و مشکلات دیگری که داشت، رضایت مریض را جلب نمی‌کرد. ایمپلنتولوژی حاصل آخرین تحقیقات و تکنولوژی‌های روز دنیا است. قرار دادن ایمپلنت دندان در فک، درمانی نه چندان سخت است که عارضه‌ای در بر ندارد. ایمپلنت دندانی همان نقش دندان‌های اصلی را تا پایان عمر برای بیمار ایفا می‌کند. از بین روش‌های مختلف جایگزینی ریشه دندان، ایمپلنت دندان جایگزینی کامل محسوب می‌شوند، چراکه هم ریشه و هم تاج دندان را شامل می‌شوند.

انواع ایمپلنت

چنانچه چند دندان از دست رفته باشد

 برای پر کردن این نوع ناحیه بی‌دندانی، معمولا از پروتز متحرک استفاده می‌شود. پروتزهای متحرک با قلاب دور دندان قرار می‌گیرند. در این درمان با وجود اینکه نیازی به تراش دندان‌های مجاور نیست، اما سنگینی و فشار پایه‌ها به دندان‌های پایه منجر به لق‌شدن دندان‌های مجاور و در نتیجه پوسیدگی دندان‌ها می‌شود. در این مورد نیز می‌توان با کاشت ایمپلنت، علاوه بر حفظ زیبایی ظاهری، مانع آسیب رسیدن به دندان‌های سالم و استخوان فک شد.

چنانچه همه دندان ها از دست رفته باشد

 ثابت کردن دندان مصنوعی با ایمپلنت: در این مورد معمولا از پروتزهای کامل متحرک استفاده می‌شود. پروتزهای کامل متحرک مشکلات بسیاری را برای بیمار از قبیل: لقی پروتز در دهان، سختی تکلم و … ایجاد می‌کند. حال آنکه با ایمپلنت‌های دندانی می‌توان راحتی و زیبایی را بیمار بازگرداند( ایمپلنت دندان مصنوعی ).

دندان مصنوعی با پایه ایمپلنت چیست؟

دندان مصنوعی با پایه ایمپلنت نوعی اوردنچر (overdenture) است که بر روی ایمپلنت قرار گرفته و توسط ایمپلنت در جای خود  محکم نگه داشته و پشتیبانی می‌شود. دندان مصنوعی معمولی روی لثه قرار می‌گیرد و هیچ پشتیبانی ندارد به همین علت دائما در جای خود می‌لغزد یا لق می‌شود. دندان مصنوعی کامل با پشتیبانی ایمپلنت زمانی استفاده می‌شود که دندانی برای پشتیبانی در فک وجود ندارد اما استخوان کافی برای کاشت ایمپلنت وجود دارد. پروتز مصنوعی بر پایه ایمپلنت ضمایم مخصوصی دارد که کمک می‌کند دندان روی ایمپلنت متصل شود. معمولا این روش در فک پایین استفاده می‌شود چون دندان مصنوعی معمولی در فک پایین ثبات کمتری دارد. دندان مصنوعی معمولی که متناسب با فک بالا ساخته می‌شود، بدون پشتیبانی کاملا ثابت می‌ماند و نیازی به پشتیبانی ایمپلنت ندارد. با این حال می‌توانید در فک بالا نیز از این روش استفاده کنید. درست همانند پروتز مصنوعی معمولی، برای تمیز کردن پروتزهای با پایه ایمپلنت و لثه اطراف آن هر روز باید آن را از دهان در بیاورید و از خوابیدن با دندان مصنوعی پرهیز کنید. برخی افراد ترجیح می‌دهند از بریج و روکش ثابت استفاده کنند تا نیازی به  درآوردن آن نباشد. در این صورت باید به دندانپزشک مراجعه کنید تا وضعیت دهان شما را بررسی کند و گزینه‌های موجود را با شما مطرح نماید.

انواع دندان مصنوعی بر پایه ایمپلنت

دندان مصنوعی میله‌ای

یک میله فلزی باریکی که از انحنای فک پیروی می‌کند، به دو تا پنج ایمپلنتی که در فک شما نصب شده‌اند، متصل می‌شود. گیره یا انواع دیگر ضمایم با این میله، دندان مصنوعی و یا هر دو مطابقت دارند. دندان مصنوعی روی میله قرار گرفته و توسط ضمایم محکم در جای خود ثابت می‌شود.

دندان مصنوعی توپی

هر ایمپلنت که در استخوان فک دریل‌شده، یک ضمیمه فلزی در روی خود دارد که بر ضمیمه دندان مصنوعی منطبق است. در بیشتر موارد ضمایم روی ایمپلنت برجسته و توپی شکل هستند (نری) و در حفره دندان مصنوعی (مادگی) قرار می‌گیرند. در برخی موارد دندان مصنوعی ضمیمه نری را نگه داشته و ایمپلنت حفره مادگی را در خود دارد. در هر دو حالت توپی و میله‌ای، قاعده پروتز مصنوعی از آکریلیک ساخته شده که شکلی مشابه لثه دارد. دندان‌های پورسلین یا آکریلیک که مشابه دندان طبیعی هستند بر روی قاعده لثه‌ای قرار می‌گیرند. هر دو نوع دندان مصنوعی توپی و میله‌ای باید حداقل به دو ایمپلنت متصل شوند.

در چه مواردی از ایمپلنت استفاده می شود

• فاصله بین دندانهای جلو در اثر از دست رفتن یک دندان بطوری که دندان‌های مجاور آن طبیعی باشند.
• فاصله زیاد بین دندان‌ها در اثر از دست رفتن یک یا بیش از یک دندان به‌طوری که دندان‌های مجاور آن طبیعی باشند.
•  زمانی که یک یا بیش از یک دندان از انتهای هر قوس دندانی از دست رفته باشد و تنها یک سمت، دندان طبیعی باشد.
• زمانی که کلیه دندان‌های یک یا هر دو فک از دست رفته باشد.

عوارض ایمپلنت دائم

از جمله ی عوارض ایمپلنت که بعد از ۱۵ سال ظاهر می‌گردد در مورد تک ایمپلنت‌های مربوط به دندان‌های جلویی می‌باشد. بدین شکل که پس از ۱۵ سال نوک دندان‌های طبیعی فک بالا یک تا دو میلیمتر پایینتر می‌آیند ولی نوک روکش‌های ایمپلنت سر جایشان می‌مانند بنابراین نیاز به ترمیم مجدد دارند.