فهرست
ایمپلنت چیست؟
ایمپلنت دندان نوعی پایه فلزی از جنس تیتانیوم می‌باشد که با سیستم بیولوژیک بدن کاملا سازگار است. ایمپلنت به عنوان جایگزین ثابت و مادام‌العمر برای دندان و یا دندان‌های از دست رفته بیمار می‌باشد. ایمپلنت‌ها توسط دندانپزشک درون استخوان فک به کار گذاشته می‌شوند و سپس تاج و روکش دندان ساخته‌شده بر روی ایمپلنت قرار می‌گیرد. پس نتیجه می‌گیریم اشخاصی که یک یا چند دندان و یا کلیه دندان‌های خود را از دست داده‌اند به‌وسیله کاشت ایمپلنت به‌راحتی صاحب دندان‌های زیبا و با دوامی خواهند شد. خانم‌ها و آقایان پس از 18 سالگی برای کاشت ایمپلنت می‌توانند اقدام کنند. به‌طور کلی اکثر افراد متقاضی مناسبی برای کاشت ایمپلنت دندان به روش پانچ می‌باشند. لازم به ذکر است متقاضی مناسب برای استفاده از ایمپلنت باید لثه‌های سالمی داشته باشد. استخوان کافی برای جوش خوردن ایمپلنت در فک باید وجود داشته باشد. البته برخی از افرادی که استخوان های فک خود را از دست داده اند نیز می‌توانند از ایمپلنت دندان استفاده کنند، به شرط آنکه اقدام به ترمیم استخوان فک توسط روش‌های درمانی خاص، صورت گیرد.
انواع طرح درمان‌های کاشت ایمپلنت
ایمپلنت مرحله‌ای
در این طرح درمان اجازه ترمیم کامل بافت سخت و نرم داده می‌شود و ایمپلنت بعد از ۶-۴ ماه در موقعیت مناسب قرار داده می‌شود و همچنین در صورت وجود عفونت در محل کشیدن دندان زمان کافی برای حذف عفونت را فراهم می‌کند. فقط عیب اصلی قرار دادن مرحله‌ای ایمپلنت زمان طولانی مورد نیاز برای ترمیم استخوان می‌باشد.
ایمپلنت تاخیری
بعد از کشیدن دندان حدود ۲ ماه برای ترمیم بافت نرم صبر می‌کنیم و بعد ایمپلنت قرار داده می‌شود. مزیت اصلی ایمپلنت تاخیری این است که به واسطه ترمیم بافت نرم و پوشش ناحیه کشیدن دندان ، نیاز به جراحی‌های بیشتر برای تصحیح ناهماهنگی‌های موکوجینجوال را کاهش می‌دهد و همچنین در صورت وجود عفونت در درون ناحیه کشیدن دندان، زمان لازم برای حذف عفونت را فراهم می‌کند و از طرفی دیگر چون روند تشکیل استخوان تا چند ماه پس از کشیدن دندان همچنان فعال است این روش می‌تواند اسئواینتگریشن ایمپلنت را بهبود بخشد.
ایمپلنت فوری
در این طرح درمان بلافاصله بعد از کشیدن دندان ایمپلنت قرار داده می‌شود که مزیت‌های اصلی آن کاهش زمان ترمیم می‌باشد. ولی نیاز به جراحی‌های موکوجینجیوال و پیوند استخوان در اطراف ایمپلنت از معایب احتمالی آن می‌تواند باشد. زمانی که دندان دارای ضایعه پاتولوژیک باشد، ثبات اولیه ایمپلنت در ساکت دندانی قابل دستیابی نباشد و یا ایملپنت در ناحیه زیبایی ( Esthetic Zone) باشد و احتمال تحلیل استخوان و تغییرات بافت نرم در مارژین لثه‌ای اطراف ایمپلنت وجود داشته باشد در این مواقع کاشت تاخیری طرح درمان منطقی‌تری نسبت به کاشت فوری می‌باشد.
تقویت ارتودنسی
زمانی که وضعیت بافت نرم و استخوان ناحیه کریستال و بین دندانی مطلوب نیست می‌توان با ارتودنسی دندان یا ریشه باقی‌مانده را به سمت اکلوزال حرکت داد و شرایط بافت نرم و سخت را قبل از کاشت ایمپلنت بهبود بخشید. چون با حرکت دندان به سمت اکلوزال، استخوان آلوئول و لثه نیز در جهت عمودی رشد می‌کنند. برای این منظور از تکنیک Forced Eruption استفاده می‌شود. اکستروژن دندان باید طی ۱۲-۸ هفته انجام گیرد و سپس لازم است دندان به مدت ۶-۴ هفته در وضعیت اکستروژن ثابت بماند و پس از حصول نتیجه مطلوب می‌توان ریشه یا دندان را خارج کرده و ایمپلنت را قرار داد. توجه شود که عدم وجود ضایعه پاتولوژیک و التهاب اطراف ریشه دندان یک پیش شرط اساسی برای کسب موفقیت می‌باشد.
ایمپلنت چند دندان
در مواردی که چندین دندان مجاور هم از دست رفته باشند و یا در انتهای ناحیه بی‌دندان ، دندانی جهت استفاده به منظور پایه وجود نداشته باشد، حتی استفاده از روش معمول بریج (پُل) به عنوان روشی جهت جایگزینی دندان‌ها با دندان‌های مصنوعی ثابت نیز امکان‌پذیر نخواهد بود. در روش‌های معمول چاره‌ای جز استفاده از پروتزهای متحرک وجود نخواهد داشت. پروتزهای متحرک که ثبات چندانی در دهان ندارند معمولا باعث کاهش توانایی در جویدن برخی مواد غذایی، ناراحتی در تکلم و کاهش اعتماد به نفس می‌گردند .
مزیت نسبت به پروتز ثابت یا متحرک معمولی
پروتز ثابت یا متحرک معمولی به استخوان متصل نمی‌شود، و در نتیجه می‌تواند بی‌ثبات باشد. این مساله می‌تواند غذا خوردن یا لبخند زدن را با دشواری روبه‌رو کند. ایمپلنت نه تنها دارای ظاهری طبیعی‌تر است، بلکه حس و عملکردی شبیه دندان طبیعی دارد، و جویدن با آن راحت‌تر است. ایمپلنت از آنجا که به‌طور مستقیم به دندان‌های کناری متصل نمی‌شود، سلامت دندان‌های طبیعی را نیز به مخاطره نمی‌اندازد. در واقع، پروتز ثابت معمولاً هفت تا ده سال و همراه با درمان ریشه حتی کمتر عمر می‌کند، در حالی که ایمپلنت به طور معمول بیش از عمر فرد دوام دارد.
مراقبت‌های پس از کاشت دندان
اولین اقدام پس از کاشت ایمپلنت، بهره‌گیری از راهکارهایی برای کنترل عفونت و کاهش درد ناشی از جراحی است. مراقبت‌های هفته اول بعد از جراحی شامل مراقبت‌های معمول زخم دهان، استفاده از دهان‌شویه بخصوص دهان‌شویه‌های ضد‌عفونی‌کننده (مانند کلر هگزیدین)، خودداری از جویدن غذا با ایمپلنت‌ها و مصرف غذاهای نرم، استفاده از داروهای ضددرد و آنتی‌بیوتیک، مصرف نکردن سیگار و مسواک‌زدن دیگر دندان، غیر از محل ایمپلنت می‌شود. مهم‌ترین نکته‌ای که پس از کاشت ایمپلنت باید مورد توجه قرار بگیرد، تمیز کردن دندان متصل شده به ایمپلنت است که برای ای
