خوشبختانه امروزه ایمپلنت دندان به طور قابل توجهی فرآیند رفع مشکلات بی‌دندانی را سهل کرده است. از دست دادن یک یا چند دندان، برای بسیاری از افراد چالش‌برانگیز و حتی غیرقابل تحمل است. با این حال، به دلیل انواع مختلف عوامل، مواجهه با بی‌دندانی امری اجتناب‌ناپذیر است. قبل از روزگارهای اخیر، استفاده از دندانهای مصنوعی بود تنها راه حل موجود برای این مشکل بود. این دندان‌ها به دلیل نقص‌های شکل ظاهری و مسائل دیگر، قابلیت جلب رضایت بیماران را نداشتند.
با پیشرفت‌های اخیر در علم ایمپلنتولوژی و بهره‌گیری از تکنولوژی‌های پیشرفته، قرار دادن ایمپلنت دندان در فک به عنوان یک درمان موثر و کم‌درد برای بیماران ممکن شده است. ایمپلنت دندانی، نقش همزمان ریشه و تاج دندان اصلی را در دهان فراهم می‌کند و تا پایان عمر به بیمار کمک می‌کند. این روش جزو جایگزینی‌های کامل برای ریشه دندان محسوب می‌شود، زیرا هم ریشه دندان را جایگزین می‌کند و هم تاج دندان را که برخی از روش‌های دیگر نمی‌توانند این دو نقش را به‌طور کامل انجام دهند.
انواع ایمپلنت
چنانچه چند دندان از دست رفته باشد
برای پر کردن این نوع ناحیه بی‌دندانی، معمولا از پروتز متحرک استفاده می‌شود. پروتزهای متحرک با قلاب دور دندان قرار می‌گیرند. در این درمان با وجود اینکه نیازی به تراش دندانهای مجاور نیست، اما سنگینی و فشار پایه‌ها به دندانهای پایه منجر به لق‌شدن دندانهای مجاور و در نتیجه پوسیدگی دندان‌ها می‌شود. در این مورد نیز می‌توان با کاشت ایمپلنت، علاوه بر حفظ زیبایی ظاهری، مانع آسیب رسیدن به دندانهای سالم و استخوان فک شد.
چنانچه همه دندان ها از دست رفته باشد
ثابت کردن دندان مصنوعی با ایمپلنت: در این مورد معمولا از پروتزهای کامل متحرک استفاده می‌شود. پروتزهای کامل متحرک مشکلات بسیاری را برای بیمار از قبیل: لقی پروتز در دهان، سختی تکلم و … ایجاد می‌کند. حال آنکه با ایمپلنت‌های دندانی می‌توان راحتی و زیبایی را بیمار بازگرداند( ایمپلنت دندان مصنوعی ).
دندان مصنوعی با پایه ایمپلنت چیست؟
دندان مصنوعی با پایه ایمپلنت نوعی اوردنچر (overdenture) است که بر روی ایمپلنت قرار گرفته و توسط ایمپلنت در جای خود محکم نگه داشته و پشتیبانی می‌شود. دندان مصنوعی معمولی روی لثه قرار می‌گیرد و هیچ پشتیبانی ندارد به همین علت دائما در جای خود می‌لغزد یا لق می‌شود. دندان مصنوعی کامل با پشتیبانی ایمپلنت زمانی استفاده می‌شود که دندانی برای پشتیبانی در فک وجود ندارد اما استخوان کافی برای کاشت ایمپلنت وجود دارد. پروتز مصنوعی بر پایه ایمپلنت ضمایم مخصوصی دارد که کمک می‌کند دندان روی ایمپلنت متصل شود. معمولا این روش در فک پایین استفاده می‌شود چون دندان مصنوعی معمولی در فک پایین ثبات کمتری دارد. دندان مصنوعی معمولی که متناسب با فک بالا ساخته می‌شود، بدون پشتیبانی کاملا ثابت می‌ماند و نیازی به پشتیبانی ایمپلنت ندارد. با این حال میتوانید در فک بالا نیز از این روش استفاده کنید. درست همانند پروتز مصنوعی معمولی، برای تمیز کردن پروتزهای با پایه ایمپلنت و لثه اطراف آن هر روز باید آن را از دهان در بیاورید و از خوابیدن با دندان مصنوعی پرهیز کنید. برخی افراد ترجیح می‌دهند از بریج و روکش ثابت استفاده کنند تا نیازی به درآوردن آن نباشد. در این صورت باید به دندانپزشک مراجعه کنید تا وضعیت دهان شما را بررسی کند و گزینه‌های موجود را با شما مطرح نماید.
انواع دندان مصنوعی بر پایه ایمپلنت
دندان مصنوعی میله‌ای
یک میله فلزی باریکی که از انحنای فک پیروی می‌کند، به دو تا پنج ایمپلنتی که در فک شما نصب شده‌اند، متصل می‌شود. گیره یا انواع دیگر ضمایم با این میله، دندان مصنوعی و یا هر دو مطابقت دارند. دندان مصنوعی روی میله قرار گرفته و توسط ضمایم محکم در جای خود ثابت می‌شود.
دندان مصنوعی توپی
هر ایمپلنت که در استخوان فک دریل‌شده، یک ضمیمه فلزی بر روی خود حاوی ضمیمه دندان مصنوعی منطبق است. در اکثر موارد، ضمایم روی ایمپلنت به صورت برجسته و به شکل توپی (نری) طراحی شده و در حفره دندان مصنوعی (مادگی) قرار می‌گیرند. گاهی اوقات دندان مصنوعی ضمیمه نری را نگه داشته و ایمپلنت حفره مادگی را در خود جای میدهد. در هر دو نوع طراحی توپی و میله‌ای، پایه پروتز مصنوعی از موادی مانند آکریلیک ساخته شده و شکلی مشابه لثه دارد. دندانهای پورسلین یا آکریلیک که به شکل دندانهای طبیعی هستند، روی پایه لثه‌ای قرار می‌گیرند. اتصال هر دو نوع طراحی توپی و میله‌ای نیازمند حداقل دو ایمپلنت است.
در چه مواردی از ایمپلنت استفاده می شود
- فاصله بین دندانهای جلو در اثر از دست رفتن یک دندان بطوری که دندانهای مجاور آن طبیعی باشند.
- فاصله زیاد بین دندان‌ها در اثر از دست رفتن یک یا بیش از یک دندان به‌طوری که دندانهای مجاور آن طبیعی باشند.
- زمانی که یک یا بیش از یک دندان از انتهای هر قوس دندانی از دست رفته باشد و تنها یک سمت، دندان طبیعی باشد.
- زمانی که کلیه دندانهای یک یا هر دو فک از دست رفته باشد.
عوارض ایمپلنت دائم
از جمله عوارضی که پس از ۱۵ سال ظاهر می‌شود، مربوط به تک ایمپلنت‌های مرتبط با دندانهای جلویی است. به‌طور خاص، پس از مدت زمان مذکور، نوک دندانهای طبیعی در فک بالا به ارتفاع یک تا دو میلیمتر پایین‌تر می‌آیند، در حالی که نوک روکش‌های ایمپلنت در موقعیت خود حفظ می‌شوند. به همین دلیل، نیاز به ترمیم دوباره ایمپلنت‌ها در این موارد پیش می‌آید.
